LA CABRA, Contes de Sibòt : Ricon de Laurens
Contes de Sibòt : Ricon de Laurens

Monsenh Cabròl, coma son nom zo vòl, ténia una cabra. Una polida cabra, per ma fe ! tota negra, lo pel lusent, amb un barbilhon tot frisát, un tròç de coeta que totjorn bolegava ! Manjava tot son sadol dins lo pradèl de la caminada e, tot còp, la sirventa, en brocant*, Panava far pas- turar pels bartasses dels caminòls.
Aquela cabra èra donc de las plus urosas. Tanben èra amistosa coma un anhelon e quand vesiá lo bon curàt, se veniá tornejar al pè d’el per se far careçar. E se jamai lo curat, que legissiá devòtament son ofici, se mainava pas que la cabra èra aqui, ela lo veniá trucar doçament dusca que l’ajèsse careçada.
L’anava trobar onte que foguèsse : dintrava dins l’ostal, dins la cosina. Un còp, lo venguèt desnisar al salon ont fasiá prangièra sus un fautuèlh ; e, un côp, davalèt à la cava per veire cossi lo vin s’embutava dins las botelhas. Es que, un ser, qu’avián oblidat de la claure, lo venguèt pas cercar à sa cambra, al moment ont s’anava métré al lièch ?
Un jorn, aquò manquèt de virar mal per ela. Aviá ausit lo curat que trabalhava dins l’òrt. Lo cledon èra dubert. Anèt veire de qué se passava aqui. Curat e sirventa ramàvan de peses. Degús vejèt pas venir la cabra.
Aquesta, qu’èra un pauc curiosa e que res la pressava pas, vistalhèt un pauc per l’ôrt que, per ma fe, plan sonhat coma èra, donava fòrça vianda ?. I avià de caulets supèrbes que la fasián salivar. Poguèt pas téner de los tastar. I aviá de lachugas galhardas que semblàvan li dire : “Manja-nos ! ” E los peses que butàvan ambe fressa, qu’èran tendres e saboroses !
Quand ajèt donat un còp de dent aici, un còp de dent alai, se trachèt* qu’èra venguda per saludar lo curat. Lai anèt donc, coma fasiá de costuma, e li botèt dins las còstas un trucal amistòs. Lo curat se quilhèt e la sirventa tan ben.
Mas aquela revertava* una fòla :
“T’en tirarai de pel semenat !” e atrapa una bròca que n’en ramava los peses... e, a còps de bròca sus l’esquina, la sortiguèt de per l’òrt.
La cabra comprenguèt alara que calià pas sautar per l’ôrt. I aviá quicòm çaquelà que la còrcachava mais que l’òrt. Vesiá sovent lo curat qu’anava a la glèisa e lai demorava longtemps, passava pel pradèl, careçava la cabra e dintrava dins la glèisa, mas totjorn barrava la pòrta. E, dins son cervèl de cabra, se demandava de que diable podiá far aqui.
Un jorn, pr’aquò, una meneta* que se voliá confessar venguèt sonar lo curat. El s’en anèt vistament a la glèisa, mas, per asard, oblidèt de barrar lo cledon del pradèl e laissèt tanben la pòrta de la glèisa dubèrta per far dintrar lo solelh.
L’ocasion èra mannada*. La cabra la manquèt pas. Après aver soscat un moment, se decidèt à dintrar. Boleguèt un pauc de coeta, donèt un còp de pè plan decidit pel sòl, e s’enfilèt dins la glèisa.
Aqui vejèt pas degun. Anèt saufinar pels bancs, cerquèt dins las capèlas e se sarrèt del confessional. Aqui ausiguèt potinejar* plan doçamenton, reconeguèt la votz del curat e, per se sarrar d’el tant que podiá, s’engulhèt dins lo clastron ont se méton los penitents.
Lo curat finissiá de confessar la meneta. Ausiguèt que qualqu’un èra vengut de l’autre costat e dubriguèt lo portanèl.
Pas res.
Lo curat compren qu’aquel penitent se sab pas confessar e lo vòl métré à la rega.
“Anem ! commençatz ! Al mon del paire !...
— Bè ! bè ! respond amistosament la cabra que compren que cal dire quicòm.
Lo paure curat creguèt un moment qu’èra lo diable. Puèi reconeguèt sa cabra. Sortiguèt e l’anèt careçar.
“A ! diguèt alara en brandiguent lo cap, se totas las que vénon aici avián l’arma tant linda* que tu, tot anariá plan melhor ! ”
E sens dire mai, la tornèt menar pel pradèl.