Sus l’estanh d’aiga clara

Sus l’estanh d’aiga clara,
nada lo meu rebat.

Lo vesi quand m’i aclini,
quand m’entòrni,
el fugís.
Entre temps, amagat al fons de l’aiga,
daissa fondre sas lagremas dins l’onda canda.
Son rire se demesís dins la lutz.
Sos sòmis silencióses
son mai lindes que l’escandilhada.
Sas paraulas,
bassacadas per las èrsas salvatjas
se nègan dins lo vent rabiós.

Sul meu rebat,
nada l’estanh d’aiga clara.

Sèrgi IRONDÈLA