Graphie normalisée
Guston e la Marion,
Un còp i aviá alai, plan lonh, plan lonh,
Guston e sa Marion...
Una piètra casèla lor serviá d’ostalon
Un bastard de canhòt per s’aparar del lop .
Una crabida al lach e juste una peçòta.
Qu’èra tot çò qu’avián, mès èran plan urós.
Una nèch, pleviá agaci, ausiguèron japar,
Lo canhòt s’afuscava, se metèt a renar.
E al solelh levat d’aquel fotut matin
Guston e sa Marion foguèron estabordits :
Ne cresián pas lors èlhs, quicòm s’èra passat ?
Pensèron al miracle, al diable e al sabat
Un male de canhòt, quò pòt pas canhotar ?
Un pichenèl tot trempe cercava a lo tetar
Era aquí que gimava, piètre e aganit
Mès pas un glop de lach d’enliòc voliá sortir.
La Marion ajèt páur e Guston que cercava
Aviá jos la casqueta una idèia que trotava.
Que sembla mai un can qu’un autre can salvatge ?
Poiriá ben èstre un lop qu’avèm en eritatge.
– Diá Marion, còcha-ne, vai te ’n mólzer la craba,
Aquela paura bèstia sans aquò crebará .
Tanlèu dich tanlèu fach, lo pichenèl chuquèt
E lor canhòt plan bòime alèra lo lequèt.
Tot se passava plan e semblava tranquille.
Mès un ser la crabida bialava e se plangiá,
Aviá un trauc pel còl pas polit que sagnava ;
Guston e sa Marion plorèron, degostats.
– Fai de ben a un can, te gafará deman :
Lo provèrbi es tan vièlh que deu z’èstre un pauc tròp,
Devián a-n aquel temps voler parlar del lop…
Diguèron per se consolar la Marion e Guston.
L’eritatge, pel solide, salvatge, èra tornat.
Pròva que d’ont venèm totjorn volèm anar.
Pensatz çò que vodretz, io zò vos dirai pas .
E ric e rac, mon conte es acabat.
Guston e la Marion per Guilhem Boucher}}
RSS 2.0