Texte, enregistraments e transcripcion per Joan Pascal Godonesca

Racontes reculhís al près d’ Anthony Ginibre, 1999.

Anthony Ginibre nasquèt a Sant-Jan-Lespinassa, pròche Sant-Seren dins lo Carcin, departament d’Òlt lo vint-e-quatre d’agost 1908. Foguèt paisan tota sa vida dins aquela comuna, a seissanta kilomètres d’Orlhac coma de Briva e un pauc mai de Cáurs. Visquèt dins aquèla val onte raja lo flume Dordonha en trabalhar la tèrra e en parlar cada jorn « patoès » coma disiá. Venguèt vièlh, foguèt malaude, e acabèt sa vida pauc de temps i a, al pè de sa filha a Clarmont.
Los tèxtes que seguísson son estats enregistrats al manhetofòne e transcrich segon la grafia dicha classica per Joan Pascal Godonesca, son pichon-filh.

Lo trabalh de la bòria.

Aviam sies o sèt vacas, aviam de las polas e de lapins, quauques còps un tesson. Fasiam deis vedèls de qualitat, ‘qu’èra deis vedèls blancs que fasiam en general ; ‘qu’èra ’n pauc nòstra espe-cialitat.

Aviam de braves vedèls, les menaviam a la fièra. Les vendiam bien, mès les caliá pas tròp gròs... que voliáun pas deis gròs vedèls... quò podiá ‘nar dusqu’a cent quaranta kilòs environ, caliá pas que... per çò que, les que crompàvon tous ces vedèls, teniáun pas a crompar de vedèls tròp gròs. E cada fièra, prèsca cada fièra... per çò que, ne’n vendiam un de gròs, ne crompaviam un autre de pichon. De quatre-vints a cent kilòs... Lo gardaviam un mes, un mes e mèg... Las vacas les acostumàvon a pu près...

Lo tesson.

Totses les ans engraissaviam un tesson. Quauques còps... quò depend. Lo tuaviam pas nautres mèma, i aviá un òme que fasiá ‘quel mestièr, de tuaire, que lo veniá tuar. I aviá una femna, la prendiam per far la cosina. Zo preparaviam principalament, les jorns que fasiam la cosina, fasiam la graissa, lo gratabèl, las salsissas, las gògas .... E lo rèsta qu’èra las femnas que zo arrenjàvon. Rentràvon lo loard, rentràvon lo cambajon. Lo salàvon. lo metiam a la cava dins una mag exprès andé las cendres... lo cambajon lo plegaviam dins de las tialas e salat, andé la sal, après lo metiam dins de la cendre e daissaviam aquò aquí dusqu’a que aviam enveja de les far cóser e de les manjar.